De lucky ones hebben een winkeltje, de beetje lucky ones een standje op het voetpad, de minder lucky ones een standje op straat en de unlucky ones een standje in een kruiwagen, kinderkoets of fiets. De sukkelaars lopen rond op straat met een draagbaar standje. Bedelaars zijn er niet, werkloosheid onbestaande. Het volledige stadscentrum is een grote braderij, chaos en armoede alom tot in de hoofdstad Tegucigalpa toe waar de lokale Meir voor de helft uit tweedehandswinkels bestaat.
De sfeer is druk, groezelig en bedrukt.
Wat mooie Caraibische stranden zouden moeten zijn zijn zo verloederd dat we zelfs onze teen nog niet in het water willen steken en dat bij een deftige 35 graden.
Maar gevaarlijk, wel eigenlijk voor ons toeristen niet al doet het er wel toe dat alles hier van hand tot tand bewapend is. Wegenwerken of restaurants, overal zijn bewakingsagenten aanwezig met afgezaagde tweeloop. Bij de bakker staat een bewaker bijna als charmezanger aan je tafel luchtgitaar te spelen op zijn karabijn terwijl je er een taartje eet. Marktpleinen zien eruit als oefenterrein van het leger alsof er elk moment een volksopstand kan uitbreken. Zelfs de nog jezusloze kerststal wordt voorzien van 3 politieagenten. Maar het went, langzaam.
Niet zo vriendelijk, vrolijk en kleurrijk als Mexico maar we zagen ondertussen al zoveel mooie steden dat het fijn is om tussen de choas te fietsen, tussen geweren en wildemannen, om te laveren tussen de kraampjes en opdringerige verkopers.
De ruines van Copan is de laatste Maya site op onze route, tot onze verassing met de fijnst afgewerkte beelden. De tempels zelf zijn in slechte staat in vergelijking met de andere sites die we bezochten.
We fietsen terug de zachte heuvels in die langzaam overgaan in kleine bergen, op pad naar El Salvador.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten