3500 km zwoegen

De route
Wow! NYC is volledig fietsvriendelijk en na nog geen 30km zitten we in de groene beboste heuvels. Op enkele uurtjes van wereldstad naar volle natuur. Na 42km zien we ons eerste hert en vanaf die eerste dag zien we tientallen dieren die we nog nooit van ons leven gezien hebben: stinkdieren, otters, bevers, arenden, vossen, buizerds, gieren, dassen, muskusratten en zelfs een beertje dat we van te dicht zagen.
Om zoveel mogelijk hoogteverschil uit te sparen in de Apalachian Mountains van New York State verbinden we langs onze route rivieren, meren en kanalen. Overal zijn de oevers volgebouwd met vakantiehuisjes waarvan 1 op 3 te koop staat (crisis, weet je wel), bij de andere huizen staan alle mogelijke luxegoederen te koop (boten, moto´s, oldtimers, ja ja nog steeds crisis). We kamperen in tuinen en slapen in huizen tot aan de Niagara Falls. Cliché maar wondermooi nemen we zoals alle toeristen het avontuurlijke bootje "Maiden of the mist" tot vlak onder de watervallen.

Ons stukje Canada is identiek: vakantiehuisjes volledig langs de route aan meer Erie en na een kortje tussenstop op Pelee Island zijn we terug in USA! The Great Plains (Ohio en Indiana): 1400km vlakte, allebei gelukkig. Plat fietsen tussen mais en sojabonen, meren en boerderijen. De meeste boerderijen zijn niet meer rendabel zodat de boer zijn boerenleven combineert met een gewone job. We kamperen naast graansilo´s in de weidse vlaktes en publieke campings langs het meer. Middagpauzes naast tuinslangen, onderweg ieder uurtje verkoeling zoekend in privézwembaden of onder waterpompen. Ze hebben hier zoveel plaats dat ze zelfs raar opkijken als we vragen of we in hun tuin (met de oppervlakte van een stadspark) mogen kamperen.

We stuiten op de legendarische Route 66 en rijden vlot langs East St-Louis, een gevaarlijke en zwaar verloederde buurt. Wauw, zelfs beter dan een wild computerspel als Grands Thieves City of een gangsterfilm in een Amerikaanse suburb. We bezoeken het allerbeste museum ter wereld, het Citymuseum van St Louis, een pretpark uniek in zijn soort. Een kunstenaar bouwt een warehouse om tot verzamel-pretpark. Waanzin. In regeltjesland Amerika zijn hier geen veiligheidsvoorschriften, wel staat overal in koeien van letters "geen verantwoordelijkheid voor gebeurlijke ongevallen" en we moeten zelfs een gelijkaardige verklaring ondertekenen. Een pretpark waar je een kind geen seconde uit het oog mag verliezen of ´t ligt ergens halfdood. Een pretpark waar volwassenen terug kind worden, met glijbanen door oude afvalkokers van ´t 12de verdiep naar beneden, met klimrekken tegen plafonds, ontmantelde vliegtuigen als wippen en flipperkasten uit de jaren 40 ... Kijk zelf maar op citymuseun.org.

En vanaf hier zijn we beginnen kraken. De jarenlange opgeslagen explosieve reisenergie zijn we al verloren in de bergen van New York State en de rest is weggesmolten door de hitte. Route 66 neemt ons door de heuvels en bergen van de Ozarks tot in Missouri. Maar fuck Route 66 loopt langs de autosnelweg of beter nog de autosnelweg is de verbouwde versie van Route 66. We fietsen 5km langs de ene kant, dan brug over naar de andere kant. We vloeken en na 300km onzin zeggen we Route 66 vaarwel. De legendarische dingen die we zagen zijn niet de moeite waard om hier te blijven puffen over heuvels langs een autosnelweg. Denk nu zelf: de grootse schommelstoel ter wereld is weggerot maar ze hebben die dan maar vervangen door een aluminium exemplaar. Goedkoop ja. Souveniers made in China.

We zweten en rijden na een korte tussenstop in de hilarisch pattriotische showstad Branson (pretpark voor gelovige republikeinse bejaarden) via Arkansas de Ozarks uit en komen in onze favoriete staat Oklahoma. The Wild West, cowboyhoeden verschijnen, ketens verdwijnen, heuvels verkleinen! Sfeer, uiterst vriendelijke cowboys. Het plaatselijke bezinestation is de gezellige eettent, verzamelplaats, winkel en café, kortom bijna een communitycenter.
De dorpen liggen verder van elkaar want tot nu toe hadden we iedere 400m een huis. De mais en soja zijn verdwenen en maken plaats voor 'cattle'. ´t Is hier ´t land van de cowboys en indianen. De grootste indianenreservaten zijn hier gevestigd en we hebben geluk. Het is net de grootste gathering van indianenstammen in ChoctowNation. 2 dagen welgekomen pauze om pluimen en scalpen te bewonderen. De cowboys en indianen zijn zelfs beste vrienden geworden en ´s avonds worden we getrakteerd op live countrymusic. ´t Is maf, omdat de Amerikanen de indianen 150 jaar geleden in reservaten gedumpt hebben krijgen ze nu gratis gezondheidszorg en leven ze taxvrij. Een vrijheid die ze omzetten in casino´s en tabakswinkels. De Amerikanen voelen zich
schuldig en ´t is terecht ook.

De gemoedelijke sfeer van Oklahoma ruilen we in voor de posh van Texas. Don´t mess with Texas: De Texanen hebben een air die gelijkloopt met angst, sociale controle en een superioriteitsgevoel. We hebben zelfs een flik die ons in naam van de wet dreigt met de cel als we niet fietsen langs de linkse kant van de weg.

En we kraken opnieuw. Orkaan Hermine blaast met volle kracht vanuit het Zuiden, net de richting die wij uit moeten. Dagen en dagen van onweders komen, hagelbuien en orkaangevaar zodat we van de weg afmoeten. Er razen 2 tornado´s links en rechts op 20km van ons voorbij.
Na al dit natuurgeweld krijgen we hitte en vochtigheid van ongeziene aard. Op 300km van de Mexicaanse grens hebben we er dik genoeg van. We liften nog een stukje tot in Austin en omdat noordelijke Mexico onfietsbaar is om veiligheidsredenen nemen we in Austin de bus naar Zacatecas, Mexico.

de amerikanen

Amerika is een andere planeet. Het ´grappige´ beeld dat wij in Europa van de Amerikanen hebben is peanuts bij de werkelijkheid, ze zijn nog stukken beter in ´t echt. Er is niemand die zijn volk verdedigt. Uitspraken als "They are to dumb to get out of the rain", "he, you see now, not all Americans are crazy" zijn typerend voor het beeld dat veel Amerikanen van hun landgenoten hebben. We worden overal aangeklampt en uitgenodigd, alsof ze zich beschaamd voelen voor hun eigen volk. Met eten en luxueuze gastenverblijven willen ze ons telkens opnieuw bewijzen dat ze goed zijn. Ze gebruiken overtreffende trappen om alleen maar te zeggen hoe geweldig, fantastisch, fabulous en wonderful hun ei gebakken is terwijl het eigenlijk naar rubber smaakt. Eten heeft hier trouwens niets met smaak te maken, hoeveelheid, daar draait het om. Op restaurant krijg je plastieken 1 liter bekers met rietjes, en daar zit je dan, op banken die gemaakt zijn voor 10 tonners zodat je net met je hoofd boven tafel komt aan een rietje te zuigen van een vat vol ijs dat iedere 5 minuten bijgevuld wordt. Je kunt geen hap eten of de dienster van dienst komt je, slijmend in de overtreffende trap, vragen of alles vlot, hun loon hangt er immers vanaf want dat betalen we apart. Restaurants waarbij de Luchgarden en Colmar vijfsterrenrestaurants zijn. Eigenlijk zou geen Belg zo´n restaurant willen binnengaan, maar hier is het allemaal van dat. Ongezellig plastiek van voor naar achter en van boven naar onder en dan maar vreten van hamburgers en andere vettigheid, veel te veel maar dat geeft niet, je krijgt het allemaal mee in een to go box. Het versteent binnen de 5 minuten zodat je het kunt houden als souvenier. Op restaurant gaan is dan ook geen gezellig uitje maar een vreetpartij.
Waren er enkel slechte versies van Sarmastars en Colmars, maar nee hoor, daarnaast heb je McDonalds, Wendy, BurgerKing, Braum, Sonic, KFC, Pizzahut... die naast de dorpen een dorp vormen. Het is zover gekomen dat de binnenstad verloedert, instort, vergaat, wat nog overblijft is een postkantoor en een handvol zwarten die er goedkoop een huis gevonden hebben. Voor de rest is het allemaal buiten de stad Drive in, Drive through en Drive Crazy. Want alles ligt hier gigantisch ver van elkaar voor de fietser. Hier is niets voorzien voor fietsers, maar dan ook werkelijk niets. Een dorp van duizend mensen kan makkellijk 5km fastfoodketens, Walmarts en warenhuisapotheken bevatten. Nada cultuur, of is dit de cultuur?
Gepensioneerden spreken ´s morgens af in McDonalds voor het seniorenontbijt aan speciaal tarief en de vrouwen houden er ´s middags theekransjes. Dit is het summume resultaat van een extreem geëvolueerde kapitalistische maatschappij.
Is het enkel dit wat overblijft?
Nee hoor, dan is er nog jezus, onze grote vriend. Eveneens herleid tot een keten, maar wel nadrukkelijk aanwezig. Je vindt hem in bombastische magazijnen tussen andere ketens, en er is voor elk wat wils: baptisten, jehovahs, mormonen, eerst bijeengekomenen van god, nieuwgeboren christenen, episcopanen, methodisten, katholieken, eerstgeboren christenen en ga zo maar door. Ze zijn allemaal vertegenwoordigd in dezelfde 5km. Met spreuken voor hun deur als "No rain outside, showers of faith inside", "Highway to god", "You think this is hot? Hell is hotter, jesus can save u!", volledige radiozenders en reclamepanelen lokken ze de goedgelovige amerikanen. De kerkelijke inkomsten hangen dan ook af van vrijgevige giften. Een grote fabel, dat lijkt ons zowat het leven alhier. Het land waar ze hun vrijheid hoog in het vaandel dragen maar jammergenoeg van niet beter weten.

Buiten de happy few moet iedereen keihard werken voor een baas die niet aan zijn werknemers denkt en hun dus enkel de uren vraagt dat hij hen nodig heeft. Gevolg is dat velen 3 jobs combineren, telkens betaald aan 7 dollar per uur. Een puur kapitalistische maatschappij waar een gezondheidsverzekering haast onbetaalbaar is (reken op 500 dollar per maand per persoon en een commercieel ingestelde verzekeringsmaatschappij die alles in het werk stelt om niet te moeten uitbetalen). Werken en nog eens werken met slechts 2 weken vakantie per jaar, megaketens, jezus en televisie. Het resultaat van 2 maanden fietsen is dat we hen eigenlijk een grote bende vriendelijke sukkelaars vinden.

2 fietsers in Amerika

Stel je voor,
daar sta je dan in de living met rondom je spullen die eventueel bruikbaar zijn op reis. Een reis, niet van een weekje, maar van een jaar. Dan prop je zoveel mogelijk in je zakken en zul je wel zien. Godver! We hadden beter moeten weten!

Vanuit NYC waren het onmiddellijk bergen, gelijk aan pompen, zweten, blazen, wandelen en sterven. Een extreme beproeving voor 2 onsportieve rokers (ja 2, want ik heb een zotte, intelligente vrouw gevonden die mee in het avontuur springt). En was het dan nog maar dat.
De tempratuur zakt ´s nachts met moeite onder de 30 graden, en overdag spreken ze van heatindex (hitte en vochtigheid) en heatwarning, wat zoveel betekent als, als het niet moet, blijf eruit. Bam, nog meer zweten, blazen en puffen. De enige oplossing, die voor de hand ligt, is op reis (vakantie noemen ze dat) om 6uur op staan om dan vanaf 7uur te pompen, zweten, blazen, wandelen en sterven tot 11u om dan om 18 uur te herbeginnen met vele dagen waarbij het zelfs niet mogelijk is om zonder afkoeling (zwemmen, airco of iets dergelijks) de namiddag door te komen. Zo fietsten we van tuinslang naar rivier, van meer naar fontein, van zwembad naar waterpomp.

2 maanden zon had je gedacht, nee hoor, er waren dagen dat het gestormd heeft zodat we ons konden douchen in de tent (We hebben zelfs eens ´s nachts een volledige onderbreking van
het radioprogramma gehad omdat alle steden en dorpen in onze omgeving overstromingsgevaar liepen). We hebben dagen gehad dat de wind ons achteruit blies en dagen dat we binnen moesten blijven voor tornadogevaar (Hermine).

In totaal een helse tocht van 3500km in 2 maanden die ons compleet gebroken, gekraakt, geschud en doen sterven heeft maar we staan er fier en trots, klaar voor een volgende etappe. En achteraf bekeken was het ook machtig. Amerika is een andere planeet.