Welgeteld 1 minuut heeft het geduurd om Amerika te vergeten!
De knappe douanierster in een strak pakje met geweer over de schouder plukt ons van de bus. yep uitverkoren. Ik zeg Bel-chica en ik mag haar volgen naar haar kantoortje. Op haar rug staat poes (policia estatal). In haar kantoor staat een groot verkeerslicht. Ze wijst me naar een grote knop. Ik mag duwen. Het licht begint te knipperen, tuiten en fluiten en springt uiteindelijk op groen. Bingo, onze bus mag doorrijden zonder controle.
De tweede minuut staan we in Zacatecas. Mexico is vandaag 200 jaar onafhankelijk, fiesta! Ik dacht dat wij konden feesten maar de mexicanen, amai, die kunnen feesten. Hierbij zijn de gentse feesten een rusthuistheekransje. De mannen vormen een haag rond het marktplein waar de meisjes doorlopen in hun meest sexy pakjes. De meisjes(intelligent als overal)wandelen rond, niet 1 toertje maar tientallen toertjes om te kijken wat in de aanbieding staat. De mannen zetten hun beste beentje voor. Ze draaien in het haar van de meisjes, strooien confetti en bieden roosjes aan. Als het begint te klikken, na verschillende toertjes, huren ze een muzikant in om de romantiek een duwtje te geven en bingo. Na enkele uren is't spel in gang. Tijd om te swingen. Niet minder dan 8 fanfares vrolijken de boel op. De verse koppeltjes springen in't rond. Voor een toerist onbegrijpbaar. In mijn ene oor hoor ik een fanfare maar ook in mijn ander oor en dan nog een fanfare tussen mijn 2 oren met rondom ons geswing, romantiek en gelik. De fanfares geven de hele nacht niet op, ze hebben er een ongelooflijk plezier in. Zo zagen we een fanfare met 12 man die melodrama stond te spelen rond een kotsende vent, een fanfare in roze pakjes die een bejaard koppel romantisch naar huis begeleidde en een fanfare in maatpak die ons deed dansen. En dan spraken we nog niet van de huurbare muzikanten en van't vuurwerk. Ze maken hier installaties met radartjes, kleurtjes en fonteintjes, of beter fonteinen. De helft van de mexicanen gaat naar huis met brandwonden die ze als eretekens beschouwen. Bam, we zijn in Mexico, fiesta niet voor een dag maar een week. Rodeo's,stierengevechten,optochten,kermis,feest en braderie. Alle mannen onderweg met een lederen zak tequilla en hun verse verovering in een strooien rokje(i wish). Het zal ons later blijken dat de mexicanen altijd een beetje uitgelaten zijn in het weekend. Iedereen op straat. De helft om uit te blazen van een zware werkweek, de andere helft om dingen te verkopen.
En dan waren we nog niet beginnen fietsen. Een beetje leuk oponthoud want de mexicanen houden van drinken, rijden en rally in 1 keer. We waren gewaarschuwd. Het blijkt beter mee te vallen dan verwacht. Ze kunnen goed drinken en zijn goeie rallypiloten, zelfs uiterst vriendelijk en lieve chauffeurs. Vertragen, zwaaien en uitwijken voor ons. Voor hen die dat niet van plan waren zijn er de miljoenen vette vluchtheuvels. Verplicht vertragen en de ideale plaats voor bedelaars om met een vlagje en spaarpot muntjes te verzamelen of verkopers met dingen om te versassen. Hetzelfde aan de verkeerslichten. Het is bijna spektakel. En waw, wat een route! Amerika is vergeten. We fietsen op een hoogplateau boven de 2000 meter. Langgerekte valleien met oneindige wegen, tussenin prachtige koloniale steden aangelegd door de spanjaarden die steeds in een put liggen. De dag eindigt met een roetsjbaan en s'morgens klauteren we omhoog. Het is fantastisch geworden. Overdag peddelen we in een prachtige natuur, langzaam klimmen en dalen met elke vallei een nieuwe verrassing. Soms dor, soms landbouw, soms cactussen, soms bloemen en vergezichten om u tegen te zeggen. Soms zien we de stad 50 km verder liggen en weten we wat ons te doen staat. Soms worden we overvallen en beloond met afdalingen en soms mogen we een hele dag langzaam klauteren of een hele dag langzaam dalen. Het enige wat ons parten speelt is de wind. We hebben terug een tropische storm en dat kan bijten. Een ganse dag bergop tegen wind, maar opgeven, nee daarvoor is het te mooi. Afzien met plezier heet dat.
En dan is er de avond. We zijn voor de veiligheid verhuist naar hotelkamers en zijn nu s'avonds in de stad. De mexicanen leven als de spanjaarden s'avonds op straat. Veel eetstandjes,cafeetjes,terrasjes en levendige stadsparken in de koloniale steden vol prachtige oude mooi verlichte gebouwen, elke dag opnieuw en dat is het voordeel van de fietser. Wij kiezen niet. De route,de wind en de benen bepalen voor ons. Wij kunnen gewoon gelukkig zijn met wat we krijgen. Soms koloniale hotels met bravoure en de volgende dag een verloederde achterkamer uit de middeleeuwen met kakkerlakken waar de huisbaas met de vloerborstel de lavabo nog vlug eens uitveegt. Soms komen we in een heel stille stad maar de dag erna is het feest in een onooglijk dorpje. Wel zijn er overal de mexicanen, heel zorgzaam en vriendelijk voor elkaar en voor ons. We kunnen er iets van leren.
We rijden langs mexico city en verbinden vanaf hier al de mogelijke sites van tolteken azteken en zapotheken
