De tropen zijn maf: bananen, ananassen, palmbomen, papegaaien, apen, jungle, regenwoud, tropische stranden, een massa mayasites en natuurlijk de Mexicanen. Prachtig! We hebben Noord Amerika verlaten en zijn Centraal Amerika ingerold. Een nieuw leven begint. We zijn verhuisd met 1 afdaling. De koloniale steden liggen achter ons, de bergen zijn verdwenen, de koele temperaturen verleden, het puffen op berghellingen gedaan en de sites van tolteken, azteken en onbekende teken zijn niet meer.
Normaal gebeuren dergelijke overgangen voor de fietster langzaam, deze keer was het abrupt, zeer abrupt. Gisteren sliepen we nog in onze winterslaapzak, vandaag is zelfs een lakentje teveel. Truien, muts, handschoenen en slaapzak hebben we ritueel ergens diep in onze fietstassen weggestopt om ze pas binnen enkele maanden aan de voet van de Andes terug op te vissen.
We fietsen voor het eerst langs de Golf van Mexico. Met paradijselijk uitzicht, azuurblauwe zee, parelwitte stranden en palmbomen maar even goed bijtende armoede.. Tot daar het paradijs, het lijkt eerder een mooi verpakte hel.
Langs de ene kant van de hutjes ligt een berg coquilles, langs de andere een berg kokosnoten. Op geregelde tijdstippen neemt een orkaan de coquilles, de kokosnoten, de hutjes en zelfs de weg mee om het hele boeltje een eindje verder op de parelwitte stranden te droppen. De enige mogelijkheid is dan ook te rijden door mensen hun stukje erf, mooi bewaakt door een touw, principe tolweg: een muntje betalen en dan mag je 100m over de met kokosnoten verstevigde zandweg rijden. De hele familie wacht, bungelend in hangmatten, op muntjes, een schrijnend zicht.
Eenmaal 18u veranderen de tropen in een muggenparadijs - muggenspray is de eau de cologne van het kamperen - en 's nachts valt het water met bakken uit de hemel waardoor alles omgetoverd wordt in een modderpoel. 200km kust, zinderende hitte en pakkende armoede zodat we zelfs geen zin hebben om te zwemmen. Dus terug landinwaarts. De armoede blijft en we krijgen er nu ook de chaos bij.
In de steden laveren we tussen riksja's, verkopers, auto's, dieren, putten in de weg, politiepatrouilles (de drugsoorlog u know) en reklamebrommers( brommers die de hele stad doorkruisen met achteraan een grote schetterende box met reklame voor de plaatselijke middenstand). Bedelaars zijn verdwenen, iedereen heeft hier nu zijn eigen handeltje midden op onze weg. We hebben ogen en oren tekort om alles in ons op te nemen. Chaos alom, een chaos die enkel plaats maakt voor perfect georganiseerde mayasites. We bezoeken er massa's, rijden er zelfs 100den kilometers voor rond.
De sites zijn een dubbeltje op zijn kant: hoewel Chichen Itza een nieuw wereldwonder is en veel bouwwerken machtig zijn, blijft het soms een hoop stenen. Het is pas door de bezoeken aan de vele mayamusea en onze verbeelding dat de ruines tot leven komen en hun grootsheid zichtbaar wordt.
Het is vooral de omringende jungle die de sites zo grandioos maken. Het is machtig om op de top van een tempel, op zo'n 30m hoogte, brulapen te horen brullen, door de meest kleurrijke vogels begroet te worden en de zon te zien ondergaan en opkomen waarbij je 's nachts in een hutje onder de kletterende regen slaapt.. het is onbeschrijfelijk.
Goed gek mag dan terug veranderen in best wel fijn. We zijn nu 100 dagen en 5500km onderweg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten