donderdag 4 november 2010

waanzin in de bergen

Afzien met plezier ga ik veranderen in "goed gek". Het hoogplateau waar we op fietsten is weggevallen maar de bergen zijn gebleven en we moeten erover, zonder pardon. Voor ons liggen massieve bergen en dat is des duivels, de hel voor onze benen. Stel je voor, bergetappes uit de tour de france met een stalen ros en 40 kg bagage. Een beetje waanzin dus. De eerste bergpas hadden we niet zien aankomen en vlotte goed. De tweede waren we voorbereid en ging nog beter. De derde heeft ons gekraakt en na 2 dagen dood op een hotelkamer kozen we voor 4 en 5. goed voorbereid weliswaar. Zo goed dat we een spaanse bergwoordenschat ontwikkeld hebben, googlemaps ons bijna een beloning gaf en onze kaarten uiteenvielen van't zweet. In de reisgids staan 2 woordjes "exhilirating road". Caramba 20 km meer dan 10 procent stijgen. We zijn naar boven gekropen. 100 meter fietsen, 100 meter wandelen, sterven, 100 meter fietsen, wandelen, sterven... Het eerste uur zing je nog " what goes up must go down". Het tweede uur is al een beetje serieuzer. Het derde uur wordt het langzaam ijl in je hoofd en't vierde uur zing je vlaamse schlagers uit volle borst,puffend weliswaar. "'k zit op het dak van de wereld" en "boven de wolken is de hemel altijd blauw". Het lichaam sterft langzaam af en dan woehaaaaaaaa: de top. En waarempel, hier zijn we effectief boven de wolken en inderdaad vanaf vandaag kan ik het beamen "boven de wolken is de hemel altijd blauw". Na 2 seconden dalen is alle leed vergeten en ben je aan het roepen en tieren, euforie, gelukt, gepasseerd en voorbij. 's Werelds meest megalomane roetsjbaan ligt voor ons. we staan op 3000 meter en voor ons liggen de tropen op welgeteld 0 meter.

Een tekstje over de ultieme schoonheid van de natuur, de mexicanen, de steden en de archeologische sites is voor de volgende keer als we een beetje uitgezweet zijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten